در ادبیات مدیریت ریسک، اشتهای ریسک (Risk Appetite) به عنوان یکی از واژگان کلیدی متداول می باشد. سازمان اشتهای ریسک را تعریف نموده، آنرا در بیانیه اشتهای ریسک مستند کرده و در مورد آن با ذینفعان و مخاطبان مختلف گفتگو می کند تا درک مشخص و مشترکی در خصوص اشتهای ریسک در سازمان شکل گیرد. علاوه بر اشتهای ریسک، واژه دیگری تحت عنوان تحمل ریسک نیز در این حوزه مورد استفاده قرار می گیرد.
تحمل ریسک با اشتهای ریسک در ارتباط بوده، لیکن این دو واژه دارای یک تفاوت اساسی هستند. COSO تحول ریسک را به این شرح تعریف می کند: سطح قابل قبول نوسانات و انحرافات برای دستیابی به یک هدف خاص. تحمل ریسک معمولاً با شاخصی سنجیده می شود که هدف ها با آن مورد سنجش قرار می گیرند. به عنوان مثال در صورتی هدف سازمان افزایش فروش به میزان 20 درصد باشد، تحمل ریسک از جنس درصد بوده و می تواند عددی مانند 3 درصد باشد. در اینجا 3 درصد میزان انحراف افزایش فروش از 20 درصد است. به عبارت دیگر افزایش فروش می تواند تا 17 درصد کاهش یافته و این موضوع برای سازمان قابل قبول است.
در تعیین تحمل ریسک، مدیریت اهمیت هدف را مورد ملاحظه قرار داده و تحمل ریسک را در راستای اشتهای ریسک تنظیم می کند. با تعیین تحمل ریسک می توان اطمینان حاصل کرد که سازمان به هدف مورد انتظار خود در محدوده اشتهای ریسک تعریف شده می رسد. به عبارت دیگر اشتهای ریسک است که تعیین می کند که میزان تحمل سازمان برای یک ریسک خاص چقدر است.
تفاوت دیگر بین این دو مفهوم در ماهیت آنها است. در حالی که اشتهای ریسک در سطح استراتژیک مطرح می شود، تحمل ریسک موضوعی تاکتیکی و عملیاتی است. در تبیین تحمل ریسک باید ملاحظات ذیل مورد توجه قرار گیرند:
• تحمل ریسک باید با استفاده از شاخص هایی بیان شود که اهداف براساس آن شاخص ها تعریف شده اند.
• تحمل ریسک برای هر چهار گروه اهداف از جمله استراتژیک، عملیاتی، رعایتی و گزارشگری مالی تعریف می شوند.
• توسط افراد عملیاتی در سطوح مختلف سازمان اجرایی می گردد.
تحمل ریسک مورد توجه افراد عملیاتی بوده و در عملیات روزمره سازمان بدان توجه می کنند. تحمل ریسک حدود مجاز عدول از تحقق اهداف در محدوده تعیین شده توسط اشتهای ریسک است. اگر سازمان در حوزه ای اشتهای ریسک بالاتری داشته باشد، تحمل وی نیز در حوزه مذکور افزایش می یابد.