مدیریت ریسک در سازمان فرآیندی است که به صورت مستمر اجرا می گردد. برای اجرای این فرآیند باید نظام مدیریت ریسک در سازمان استقرار یابد. این نظام مشتمل بر استراتژی ریسک، معماری ریسک و پروتکل های مدیریت ریسک است.
استراتژی تعیین کننده سیاست های سازمان در حوزه مدیریت ریسک است. استراتژی ریسک مشخص می سازد که اشتهای ریسک سازمان چقدر بوده و رویکرد کلان سازمان در مواجهه با ریسک های مختلف چگونه می باشد. معماری ریسک نیز مشتمل بر نقش ها و مسئولیت های مرتبط با مدیریت ریسک است. معماری ریسک تعیین می کند چه نقش هایی در نظام مدیریت ریسک وجود داشته و هر نقش چه وظایف و مسئولیت هایی بر عهده دارد.
پروتکل های مدیریت ریسک ، در واقع راهنماها، روش ها، استانداردها و ابزارهایی هستند که فرآیند مدیریت ریسک بوسیله آنها در سازمان اجرا می شود. پروتکل های مدیریت ریسک مراحل قدم به قدم فرآیند مدیریت ریسک را مشخص نموده و به ازای هر مرحله ابزارهایی مشخص در اختیار هریک از نقش ها قرار می دهند.
وجود پروتکل های مدیریت ریسک در سازمان ضروری است. چرا که بدون وجود پروتکل هایی یکسان و استاندارد، خروجی واحدهای مختلف سازمان در حوزه شناسایی و تحلیل ریسک با یکدیگر سازگار نبوده و نمی توان یکپارچگی سازمان را در حوزه مدیریت ریسک تضمین کند. پروتکل های مدیریت ریسک به افراد در نقش ها و سطوح مختلف کمک می کنند تا ریسک ها را شناسایی کرده، آنها را ثبت، ارزیابی و تحلیل نمایند. همچنین براساس استراتژی های مدیریت ریسک، راهکار مناسب برای رویارویی با آنها اتخاذ کنند.
پروتکل های مدیریت ریسک همچنین در مرحله پایش ریسک نیز به کار می آیند. این پروتکل ها، شاخص های مشخصی برای ارزیابی و پایش ریسک های کلیدی ارائه می کنند. مدیریت ریسک موضوعی کلان بوده که اغلب استانداردهای نظام مدیریت ریسک از جمله COSO و ISO31000 تنها به توصیف چارچوب کلی فرآیند و نظام مدیریت ریسک پرداخته اند. از این رو وجود پروتکل های مدیریت ریسک برای حصول اطمینان از شناسایی و تحلیل موثر ریسک ها ضروری است. برای تدوین پروتکل های مدیریت ریسک باید ابزارهای شناسایی و تحلیل ریسک و شاخص های پایش ریسک بررسی شده و براساس شرایط سازمان، استراتژی و معماری ریسک، استانداردها، رویه ها، ابزارها و تکنیک های عملیاتی مدیریت ریسک تدوین شده و استقرار یابد.